01 Март 2019
«Эй касоне, ки имон овардаед, агар фосиқе бароятон хабаре оварад, таҳқиқ кунед, мабодо аз рӯи нодонӣ ба мардуме осеб бирасонед, он гоҳ аз коре, ки кардаед, пушаймон шавед»
(ояти 6-уми сураи «Ҳуҷурат»)
Фосиқ касест, ки дар ботини ӯ фисқу фасод, дурӯғу бӯҳтон, фитнаву кина, мунофиқиву лоф, лоимиву пастӣ, мардумозориву буздилӣ, ғайбату бахилӣ, ҳасудиву ҳасад, хиёнату паймоншиканӣ, айбу айбҷӯӣ, хулас қулли хислатҳои бади инсонӣ ҷой доранд. Таҷрибаи рӯзгор ва таърихи чандинасраи ҳаёти инсонӣ собит намуда, ки чунин ашхос (агар эшонро лозим ба чунин воҷа бошад) дар ягон давру замон ҳаёти орому осударо аз сар нагузаронида, агар умре бардавом дида бошанд, гирифтори золимиву ҳаросонӣ, рӯзгори ҷарида, хубс гардида бо заҳри ҳалоҳили зиндагӣ дур аз ёру дӯстон (онҳо дӯст надоранд, балки ҳаммаслаконашон аз онҳо рӯ мегардонанд ва ба дидорашон ташриф намеоранд, эшонро ҳимдан мекунанд, яъне тарк менамоянд мисли саги девонае, ки ӯро ё мепаронанд ё заҳр дода мекушанд), дунёро тарк менамояд.
Чунин хасони улкану уфунатро мо дар симои саркардагон ва аъзоёни ҳизби мамнӯи НИ мебинем. Эшон, ки мақсади асосиашон ситезидан ва ба даст овардани ҳокимият бо дастгириву маблағгузории хоҷагони хориҷиашон буд, беш ва пеш аз ҳама манфиатҳои шахсии худашонро аз ин стратегияи ҳизбиашон низ боло мегузоштанд. Ин ашхос бо роҳбарии Кабирии дар сурат мард, вале дар сират чун самета, силфа, козиб ва бекаромат аз баҳри ватану миллат, аҷдодони худ гузашта, ғулом ва пойрубону пойбусани хоҷагони маблағгузори хориҷии хеш гашта, аз ким кадом давлати бегона бар сари давлати хеш санги маломат ҳавола мекунанд. Онҳо дар он ҷойҳо созмонҳову иттиҳодияҳои, ба афкори худашон муборизи «ҳамфикру ҳамақоиди» хешро ташкил карда, тамоми дастоварду бурдбориҳои Тоҷикистони азизи моро, ки бо ташаббус ва сарварии Пешвои миллат (ман, на танҳо ман, балки тамоми Тоҷикистониёну тоҷикони бурунмарзӣ ва ҳамзабонону ҳаммазҳабони мо ифтихор аз он дорам ва дорем, ки Сарвари давлати мо Пешвои миллати мост.) ба даст оварда шудааст, чашми дид надоранд ва аз дуродур санги маломату бӯҳтон мезананд. Ин рафтори ноҷасормардонаи эшон чун хоини Ватан, иҷрокунандагони нақшаҳои ботили ҳоҷагони онҳо буда, наҳзатиён имону виҷдони худро қурбони як луқма нуқли бо заҳр омехтаи онҳо гардонидаанд.
Кабирӣ ва пайравони ӯ андешаи онро надоранд, ки (агар фаросати комил медоштанд фурухтаи нуқли заҳромез намешуданд),хоҷагони хориҷии онҳо, хуб дарк мекунанд, ки ин тоифа имрӯз бо як пайсаи ночиз Ватану миллат ва олу авлоди хешро фурухтаанд ва агар лозим шавад, рӯзе хоҷагони хешро низ мефурӯшанд ва аз дасти онҳо маҳв хоҳанд шуд. Магар намеандешанд, ки Шайх Саъдӣ фармуда: «Ҳар кӣ бад андар дигаре гуфт, аз сӯҳбати ӯ бипарҳез, ки дар пеши ту ҳамчунин табиат кунад ва аз қафо ғайбат».
Ногуфта намонад, ки аксари наҳзатиён гирифтори ин бало буданд ва ҳастанд. Ва он рӯз дур нест, ки санги фалақмони онҳо бар сари худашон бархурда, чун мунофиқ нест мешаванд ва дар вопасин даму нафасашон аз карда пушаймон шуда, ёди Ватану диёр мекунанд. Лек афсус…
Имрӯз, ки Кабирӣ ва ҳаммаслакони каҷдумсирати ӯ паймонаҳо таъсис медиҳанду онро дар сомонаҳои интернетӣ паҳн мекунанд, андешаи онро надоранд, ки бо ин усул нафрати миллионҳо одамони сайёраро бар муқобили худашон бармехезонанд. Онҳо каҷдумони таги меҳробанд, ки аз меҳроби худӣ бурун рафта, зеро дар он дигар ҷои буду бош надоранд, акнун неш аз дуриҳо мезананд. Ин неши онҳо мисли он, ки каҷдум ҳадафи худро наёфта маҷбур ба худ мезанад, пасгардон ба худашон ва он паймонаҳояшон халида хоҳад шуд.
Дар яке аз суханрониашон Асосгузори Сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президени Ҷумҳурии Тоҷикистон мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зикр карда будаанд, ки фақру бекорӣ барои зуҳури ифротгароӣ ва терроризм дар тамоми ҷаҳон шароити мусоид фароҳам меоварад, вале бояд гуфт, ки мудохилаи хориҷӣ бо истифода аз сатҳи пасти саводу фарҳанг ва маърифати дунявию динӣ, нохудогоҳӣ, бетараф будан нисбат ба арзишҳои волои милливу динӣ дар замони муосир аз омилҳои асосии пайдоиш ва шиддат гирифтани ифротгароӣ гардидааст.
Вобаста ба ин гуфтори ҳокимона Кабирӣ ва ҳаммаслакони ӯ бинобар мавҷудияти сатҳи пасти саводу фарҳанг ва маърифатнокӣ бо мудохилаи хоҷагони хориҷии худ ба амалҳои ноҷавонмардона даст зада, тӯҳмату бӯҳтони зиёде бар сари давлату миллати мо бор карда истодаанд. Ҳол он ки онҳо фаромуш кардаанд, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон дар роҳи бунёди ҷомеаи демокративу дунявии дорои иқтидори бозорӣ бо масъалаи ҷинояткории муташаккилонаи трансмиллӣ ва навъҳои гуногуни он, аз ҷумла терроризм, зуҳуроти гуногуни эктримизм рӯ ба рӯ гардида, ҳамаи ин зуҳуроти номатлубро дар зери сиёсати хирадмандона ва ояндабинонаи Пешвои миллат, Президенти кишвар мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон маҳв намуда меояд.
Имрӯз нодида гирифтани пешравии иқтисодӣ ва иҷтимоии давлати мо, болоравии ҳаёти сиёсии кишвар аз ҷониби бархе кӯрдилону буғзиён ба мисли Кабирӣ ва пайравони бешарафи ӯ тоҷикону Тоҷикистониёнро ҳеҷ ноҳинҷор нахоҳад кард. Зеро ин дастовардҳои Тоҷикистони азизро тамоми ҷаҳониён дидаанд ва медонанду эътироф мекунанд. Кабириву думравони ӯ барои мо ҳеҷанд. Чуноне мегӯянд «саг мелаққад, вале корвон роҳашро идома медиҳад » Дар ин хусус Фаридаддуни Аттор мегӯяд!
Рав забон аз ғайбати мардум бибанд,
То набинӣ дасту пои худ ба банд!
Дар суханрониашон Пешвои миллат, Эмомалӣ Раҳмон ба муносибати савгандёдкунии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон соли 2013 зикр намуда буданд, ки «Мо дар оянда ҳамаи захираву имкониятҳоямонро ба хотири рушди шабакаҳои каммуникатсионӣ ва пеш аз ҳама барои бунёди роҳу пулҳо ва нақбҳои мошингарди мутобиқ ба меъёрҳои ҷаҳонӣ хамчун шоҳрагҳои таъминкунандаи рушди кишвар сафарбар хоҳем кард.
Ба сохтмон ва таҷдиду барқарорсозии фурудгоҳҳо ва роҳҳои оҳану мошингарди муосир таваҷҷуҳи бештар дода, ба ин вобаста ба рушди устувори кишвар ва тавсеаи робитаҳои байналмилалӣ таккони ҷиддӣ хоҳем бахшид.»
Ин хоинону ватанфурӯшон бояд донанд, ки сохтмони иншоотҳои бузург, аз ҷумлаи чандин заводҳои соҳаҳои саноату энергетика, роҳҳои мошинагарду оҳан, бунёди иншоотҳои инфросохторӣ, хонаҳои истиқоматӣ,
кушоиши нақбҳову конҳои канданиҳои фоиданоки зеризаминӣ, обёрии ҳазорҳо гектар заминҳои бекорхобида ва ба стуруктураи кишт ворид намудани онҳо, бунёди боғу бӯстонҳо, таъсиси муассисаҳои таҳсилоти оливу миёна ва касбиву ҳунарӣ, табобатӣ маҳз маҳсули замони истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон мебошанд.
Ба истифода додани агрегати аввали нерӯгоҳи барқи обии Роғун ва омодагӣ барои ба истифода додани агрегати дуюми он ин ифтихори мо Тоҷикистониён аст. Ҳамаи онро нодида гирифтан ва бо чашми ҳасуд нигоҳ кардани Кабириён ва хоҷагони хориҷии онҳо аз бахиливу ҳасад аст.
Агар дар ҷаҳон 7 мӯъҷизаи дунё вуҷуд дошта бошаду соҳибмаконони онҳо ифтихор аз ин мӯҷизот бикунанд, ман як метрии мукааби сарбанди нерӯгоҳи Роғунро аз ҳамаи онҳо боло ва авлотар мешуморам.
Ҳукумати Тоҷикистон чандон сол муқаддам барномаи давлатии «Рушти деҳот» - ро қабул карда буд. Дар асоси ин барнома инфрасохтори шаҳраку деҳот, муассисаҳои маорифу тандурустӣ, иншоотҳои роҳдорӣ, обрасонӣ ва фарҳангиву варзишӣ таҷдиду азнавсозӣ карда шудаанд. Дар Паёми соли гузашта ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон Пешвои муаззами миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон баҳри амалии пурраи ин барнома ва ривоҷ додани соҳаи сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ солҳои 2019-2021- ро «Солҳои рушти деҳот, сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ» эълон доштанд.
Ҳасудон ва хоинони ватану миллат бояд бидонанд, ки он рӯз дур нест, ки кишвари мо – Тоҷикистони азиз яке аз кишварҳои зеботарини олам гардида, иқтидори иқтисодии он бо суръат боло меравад ва ин сарзамин зери сиёсати хирадмандонаву ояндабинонаи ин фарзанди баору номуси тоҷик ба яке аз давлатҳои пуриқтидортарини сайёра мубаддал мешавад. Дар он сурат тамоми ҷаҳониён орзу ва ҳаваси сайёҳати Тоҷикистони биҳиштосоро мекунанд ва бо итминони комил гуфта метавонам, ки ба ҳар як шахси умеддошта он муассар мегардад. Вале барои хоинони ватану миллат на.
Чуноне Фирдавсии бузургвор меорад:
Ҳамон гоҳ пушаймонӣ омад ба пеш,
Пур аз ғам шуда дил зи кирдори хеш.
Илҳом Болтаев Сармутахассиси дин, танзими анъана ва ҷашну маросими миллии Ҷамоати шаҳраки Зафаробод, ноҳияи Зафаробод.
